#12 Oddam Ci słońce

Tytuł: Oddam Ci słońce

Autor: Jandy Nelson

Liczba stron: 376

Wydawnictwo: Otwarte

Rok wydania: 2015

Opis:

JUDE
Czasem nawet najpiękniejszy świat, w którym wschody słońca trwają cały czas, nie może wynagrodzić doznanych krzywd.
Pełna energii buntowniczka zabiegająca o uwagę matki. Samotna i skrycie romantyczna. Podjęła wiele złych decyzji, których skutki musi ponieść.
Kiedyś brat bliźniak był jej najlepszym przyjacielem...
NOAH
Czasem pragniesz czegoś tak bardzo, że jesteś gotów oddać za to cały świat. Nawet słońce.
Noah jest nieśmiały i delikatny. Skonfliktowany z ojcem, silnie związany z matką. Zakochany w sztuce. Marzy o tym, żeby zostać artystą. Jednak staje się kimś, kim nigdy nie chciał być. 
Kiedyś on i Jude, jego siostra bliźniaczka, byli nierozłączni…

Mogłabym skłamać i napisać: Tak, wiem, co opowiedzieć o tej książce. Przedstawić ją tak, jak na to zasługuje. Ale tak się nie da, myśli cały czas krążą i zmieniają swój bieg. Tym oto wstępem zapraszam do recenzji książki, która chwyciła za serce, jednocześnie napełniając je słoneczną nadzieją i zapachem farb, gliny i pysznego ciasta. 

Oddam Ci Słońce to powieść o wszystkim. O życiu, o silnej więzi rodzeństwa, która jednocześnie jest taka krucha, o uczuciach, pasjach, wzlotach i upadkach. Nie da się wyrazić jasno, o czym konkretnie jest. Mogłabym porównać tę powieść do wielkiego obrazu, w którym znajdziemy wszelkie palety barw, gdzie każda barwa oznacza co innego. 

Na pierwszym planie pojawiają się NoahiJude, dwojka rodzeństwa, która myśli i czuje tak samo. Swoją wyobraźnią budują świat na nowo, zagarniając dla siebie wszelkie drzewa, chmury, słońce, niebo, rzeki i inne cuda natury. Wydawałoby się, że nic ich nie rozdzieli, ale parę, zdawałoby się małych przeszkód, rozdzielą ich, zostawiąjc ich na pastwę własnego "ja", które silnie chcą odnaleźć.

Główni bohaterowie są tak plastyczni, zbudowani z krwi i kości, naprawdę dawno nie spotkałam takich osobowości, które zmusiłyby mnie do przemyśleń, czy zastanowienia się nad własną osobą. I jestem uszczęśliwiona tym, że nawet pozostali bohaterowie mieli własny charakter i każdy był na swój sposób inny i unikalny.

Każde zdanie w tej książce było przemyślane, pisane z lekkością, o jaką bym nie przypuszczała. W notesie zapisałam sobie pewne stwierdzenie, a mianowicie intensywność doznań. To idealnie pasuje do tej powieści. Feeria barw, emocji, naprawdę ciężko to opisać, jeśli nie przeczytało się tej powieści. 

Tu, nawet coś, co wydawałoby się brzydkie, jest przedstawione tak, jakby był to najcenniejszy dar od świata. Szara zwyczajność staje się magiczna i niecodzienna, pokazując inny pogląd na świat. Uczucia, pozytywne, negatywne są tak dosadne, jakbym to ja je odczuwała, a nie główni bohaterowie. Każdy z z nich, w swoich rozdziałach pisze własną historię. Czy skończy się ona dobrze, czy źle, o tym musicie przekonać się sami. 

Miłość do sztuki, ale nie tylko, to coś, co wyróżnia tę pozycję spośród innych. Komunikacja za pomocą obrazów, przekazywanie swoich uczuć przez rzeźby i fotografowanie momentów, które chciałoby się zapamiętać na wieki. 

Książka ta pokazuje przede wszystkim, jak indywidualność jest ważna, często jednak pomijana, bo co pomyślą o nas inni?  Dzięki tej pozycji, wielu z nas może wreszcie odważy się, by żyć swoim życiem, ułożyć je na swoje, a nie czyjeś podobieństwo. I starać się oddać komuś Słońce, bo w końcu mamy do oddania tylko jedno, a szczęście to ulotna rzecz.