#50 Światło, którego nie widać

Tytuł: Światło, którego nie widać 
Autor: Anthony Doerr
Liczba stron: 640
Wydawnictwo: Czarna Owca
Rok wydania: 2015 

Opis:

 Marie-Laure mieszka wraz z ojcem w Paryżu, jako sześciolatka traci wzrok i odtąd uczy się poznawać świat przez dotyk i słuch. Pięćset kilometrów na północny wschód od Paryża w Zagłębiu Ruhry mieszka Werner Pfennig, który jako mały chłopiec stracił rodziców. Podczas jednej z zabaw Werner znajduje zepsute radio, naprawia je i wkrótce staje się ekspertem w budowaniu i naprawianiu radioodbiorników. Odtąd Werner poznaje świat, słuchając radia.
Kiedy hitlerowcy wkraczają do Paryża, dwunastoletnia Marie-Laure i jej ojciec uciekają do miasteczka Saint-Malo w Bretanii. Werner Pfennig trafia tam kilka lat później. Służy w elitarnym oddziale żołnierzy, który zajmuje się namierzaniem wrogich transmisji radiowych. Podczas nalotu aliantów na Saint-Malo losy tej dwójki splatają się…    

źródło: lubimyczytac.pl

Czy książki o tematyce II wś są w stanie jeszcze zaskoczyć czytelnika? Sądziłam, że nie. Na swej drodze miałam styczność z wieloma powieściami o wojnie i po pewnym czasie widziałam pewien schamat, coś podobnego, przez co na pewien czas zrezygnowałam z tych książek. 

"Światło, którego nie widać" wpadło w moje ręce niespodziewanie, chciałam przeczytać coś ze swej listy "do przeczytania" i jakoś padło akurat na tę pozycję. Recenzje miała pochlebne, więc stwierdziłam, czemu nie? Tak oto przeżyłam niesamowity czas na studiowaniu uliczek Paryża, liczeniu studzienek, szukaniu ślimaków, a pośród tego słyszałam w tle latające samoloty, burzone kamienice i dźwięki fortepianu... 

Ta niezwykła książka dostarczyła mi wielu emocji, pomimo swej prostoty. I nie chcę, żeby zabrzmiało to, jak jakiś zarzut, o nie! Uwielbiałam opisy dotyczące przyrody, wojny, miały w sobie coś prostego, przez co strony leciały jedna za drugą, a jednocześnie czułam się jak w jakimś odległym wielobarwnym świecie dostępnym tylko dla mnie. Autor nie skupił się na samej wojnie, ale na tym, co dzieje się z ludzkimi marzeniami i przyrodą, jak wszystko potrafi się zmienić w ułamek sekundy. 

Główną bohaterką jest Marie-Laure, niewidoma ruda dziewczyna, która świat poznaje za pomocą dotyku, słuchu i zapachu. Od dzieciństwa lubi ręczne łamigłówki, czyta powieści o podróży przez oceany. Z drugiej strony, z odległego sierocińca pojawia się Werner, białowłosy znawca drutów i drucików, miłośnik nauk ścisłych, który po czasie konstruuje wynalazki. Oboje muszą opuścić swoje miejsce zamieszkania i zderzyć się z okrutną rzeczywistoscią, która odbierze im zapewne najbliższych, ludzi, którymi się otaczali. Autor ciekawie ich wykreował, żaden bohater nie jest idealny, ktoś kuleje, ktoś jest ślepy, ktoś ma odstające uszy. Zbyt często spotykam się z wyolbrzymianiem atutów postaci, szczególnie w wyglądzie, miła odmiana czytać coś, co jest zbliżone do rzeczywistości. I co ważne, każda postać ma własną rolę do odegrania, ma własną historię, nie znajdujemy się w theatrum mundi. 

Przyznam, iż z początku wydawało mi się, że wieje... nudą. Śledziłam opisy, przeżycia bohaterów, jednocześnie próbując znaleźć jakikolwiek wspólny punkt zaczepienia, coś, co w końcu będzie wspólnym ogniwem. Może chciałam się za bardzo spieszyć, przez ostatnie przeczytane przeze mnie powieści new adult, przyzwyczaiłam się, że wszystko leci jedno za drugim. Tu jest inaczej. Należy się delektować każdym rozdziałem, które zresztą mnie zaskoczyły, ponieważ są stosunkowo krótkie. Więc dopiero po czasie doceniłam tę powieść, przyznaję się bez bicia. Ale doceniłam ją do tego stopnia, że po przeczytaniu pozostała we mnie pewnego rodzaju pustka, co zdarza się u mnie rzadko. Coraz ciężej mnie zaskoczyć, czy tak wyglądają lektury doświadczonego mola książkowego? 

Z opisu książki wnioskowałam także, iż będzie to historia stricte o miłości, rozumiecie, uczucie w czasach wojny, wiele dramatyzmu. A wcale tak nie było, cała opowieść skupiała się na czymś innym, a najsilniejsza miłość jaka została tu ukazana, to ta do rodziny, ojców, rodzeństwa. 

Otwórzcie oczy i popatrzcie na to, co możecie zobaczyć, nim zamkniecie je na zawsze

Podsumowując, "Światło, którego nie widać" to powieść warta przeczytania, dla niecierpliwych będzie małym wyzwaniem, dla cierpliwych ukojeniem na długi wieczór. Prostota zachwyca, a opisy pobudzają wyobraźnię, nadal w głowie lecą mi ciche dźwięki fortepianu... Myślę, iż jednocześnie daje do myślenia, skłania człowieka do refleksi - jaki mamy cel w życiu? Czy nie lepiej zrobić coś teraz, niż gdy będzie za późno? Mam nadzieję, że choć odrobinę mogłam zachęcić do lektury, pomimo iż książka liczy ponad 600 stron, miałam wrażenie jakbym przeleciała przez nią w 5 sekund. Oszałamiające.