#5 Pani Noc

Tytuł: Pani Noc

Autor: Cassandra Clare

Liczba stron: 830

Seria: Mroczne Intrygi

Wydanictwo: MAG

Rok wydania: 2016

                                                                            

 Opis:

Minęło pięć lat od wydarzeń przedstawionych w „Mieście Niebiańskiego Ognia”, po których Nocni Łowcy znaleźli się na skraju zagłady. Emma Carstairs nie jest już pogrążoną w żałobie dziewczynką, lecz młodą kobietą, która zamierza za wszelką cenę dowiedzieć się, kto zabił jej rodziców, i pomścić ich śmierć. Wraz ze swoim parabatai, Julianem Blackthornem, musi się nauczyć ufać swojemu sercu i rozumowi, gdy odkrywa demoniczny spisek obejmujący zasięgiem całe Los Angeles, od Sunset Strip aż po morskie fale roztrzaskujące się na plażach Santa Monica. Gdyby jeszcze serce nie prowadziło jej na manowce…

Jakby mało było tych komplikacji, brat Juliana Mark – uprowadzony przez faerie przed pięcioma laty – zostaje teraz uwolniony w geście dobrej woli ze strony porywaczy. Faerie rozpaczliwie poszukują mordercy, który zbiera wśród nich krwawe żniwo – i w tych poszukiwaniach potrzebują pomocy Nocnych Łowców. Kłopot w tym, że w krainie faerie czas płynie inaczej i Mark nie tylko prawie się nie postarzał, ale na dodatek nie rozpoznaje nikogo ze swoich bliskich. Czy będzie w stanie naprawdę wrócić na łono rodziny? I czy faerie naprawdę na to pozwolą?

Nie będę ukrywać, że jest to jedna z książek, na które czekałam niecierpliwie, oczekując tylko dnia, kiedy to będę mogła po nią sięgnąć. Kiedy okazało się, iż dzieło będzie mieć 830 stron, byłam wprost wniebowzięta! W końcu im więcej czasu spędzonego wśród Nocnych Łowców, tym lepiej, nieprawdaż? Jak się później okazało, nie było to idealne posunięcie... 

Pani Noc, to ten typ książki, który zachwycająca i rozczarowuje równocześnie. Z jednej strony czytałam ją z zapartym tchem, następnie odkładałam ją na później, gdyż męczyła mnie niemiłosiernie. Dla fanów twórczości Cassndry Clare ta książka była wyczekiwaną premierą, również dla mnie. Nie oszukujmy się, by przeczytać tę książkę, trzeba się zapoznać z pozostałymi pozycjami o Nocnych Łowcach tzn trylogią Diabelskie Maszyny i serią Dary Anioła. Oczywiście śmiało, może ją przeczytać każdy, ale liczcie się z tym, że nabawicie się bólu głowy od spoilerów, które będą Was atakowały z każdej możliwej strony.

Mamy tu narrację trzecioosobową, ale jest ona tak dobrze poprowadzona, że mamy spojrzenie na każdego bohatera i jego myśli. Jest to ideale posunięcie, gdyż nie wyobrażam sobie innej narracji w książkach C.Clare. Akcja jest wartka, ale zważywszy na fakt, że książka liczy 830 stron, momentami bywała nużąca. Liczba stron dała mi się we znaki, miałam wrażenie, że czytałam tę pozycję co najmniej miesiąc. Wlekła mi się, co mnie naprawdę zirytowało, bo miałam tak ogromne oczekiwania i liczyłam, że będzie efekt WOW, lecz niestety go zabrakło. 

Sam język jest prosty, ale- moim zdaniem- tłumacz się w tym przypadku nie spisał i książkę czytało się nielekko. Przez to przyjemność z czytania nie była taka, na jaką liczyłam.

Oczy drugiego człowieka potrafią być lepszym zwierciadłem niż lustro wody. Jeżeli na mnie spojrzysz, zobaczę swoje odbicie w twoich oczach.

Co do bohaterów, miałam wrażenie, że widzę tu Jace'a i Clary z Darów Anioła, tyle że w innych ciałach. 

Julian Blackthorn- usposobienie łagodności, niezwykle wrażliwy, zauroczył mnie totalnie i skradł moje serce. Jego artystyczna dusza była tu tak dobrze przedstawiona, aż chciałam by mnie namalował. Mimo młodego wieku musiał zając się rodzeństwem, stał się dla nich autoryterem, nie mógł sobie pozwolić na żadne złe posunięcie, żadny błąd. Kochał rodzeństwo jak swoje dzieci, jestem godna podziwu dla jego poświęcenia i determinacji, dbał o wszystkich, tylko nie o siebie. Bardzo przypominał mi Clary, pod względem łagodności i pasji, jaką jest sztuka. Wydaje się dużo bardziej dojrzalszy od niej, ale w to już nie będę wnikać. Najbardziej na co zwróciłam uwagę, to na opis jego dłoni, które były niezwykłe smukłe (jak to u artysty), bardzo lubię takie małe szczegóły w książkach.

Emma Carstairs- dziewczyna z pazurem, nierozstająca się z Cortaną, jedyną rzeczą,która jest dla niej łącznikiem pomiędzy nią a zmarłymi rodzicami. Nosi w sobie ból i nieustającą tęsknotę, którą ukrywa pod przykrywką zemsty, nieodłącznym celem w jej życiu. Sarkazm towarzyszy przy większości jej wypowiedzi, a blizny na jej ciele świadczą o tym, jakim dobrymi odważnym jest wojownikiem, normalnie niczym Jace. 

Tak wygląda krótki opis głównych bohaterów, którzy odgrywają tu najważniejszą rolę. Oczywiście nie zapominajmy o pozostałych postaciach, w szczególności Cristinie, Dianie i rodzeństwie Juliana, w tym o Marku!  

Kilka słów o Marku też napiszę, bo jest to jedna z postaci w tej książce, która niezwykle mnie zaintrygowała. Niby Faerie, a jednak nie. Niby Nocny Łowca, jednak nie do końca. Od czasu jego powrotu do rodzeństwa, można zauważyć szereg zmian, jakie w nim nastąpiły, jak mała roślinka, która potem zamienia się w piękny kwiat. Z początku przestraszony oczekiwaniami wobec rodzeństwa, stopniowo odnajdywał siebie i to, co stracił wstępując do Dzikiego Polowania. Teraz mam lekki dylemat, bo gdyby ktoś zapytał mnie, kogo wolę: Juliana czy Marka, nie znałabym odpowiedzi...

Kiedy kogoś kochasz, ten ktoś staje się częścią ciebie. Jest we wszystkim, co robisz; jest w powietrzu, którym oddychasz, w wodzie, którą pijesz, i we krwi, która płynie w twoich żyłach. Jego dotyk trwa na twojej skórze, jego głos rozbrzmiewa ci w uszach, a jego myśli tkwią w twojej głowie. Wiesz, co mu się śni, ponieważ jego koszmary przeszywają ci serce, a te dobre sny śnicie wspólnie.

Relacja pomiędzy Julianem i Emmą jest dosyć niepowtarzalna... Mam nieco mieszane uczucia. Autorka bardzo dogłębnie przedstawiła ich więź, lecz z drugiej strony ich związek parabatai nieco psuje klimat. W ten sposób mamy tu trochę plątaniny. Przez całą książkę zastanawiałam się, jaki plan miała Cassie dla Juliana i Emmy. Nie wiem jak inni, ale ja jestem zadowolona jak potoczyły się ich losy, choć myślę, że niektóre rzeczy poszły zbyt gładko.

Jestem bardzo negatywnie nastawiona co do samego wydania. Okładka jest piękna, dobrze że u nas nie została zmodyfikowana. Zaś wszystko pozostałe daje wiele do życzenia i tu mogę sobie ponarzekać. Jak na taką książkę, powinno być wydanie w twardej oprawie, bo przez czytanie mój biedny grzbiet okropnie ucierpiał i wprost nie mogę na niego patrzeć! Dodatkowo strony są bardzo cienkie i jak za cenę 49 zł wszystko powinno być idealnie dopracowane, a takie nie jest. Mały szczegół, czyli czcionka tytułów rozdziałów, zauważyłam, że różni się od czcionki w pozostałych książkach o Nocnych Łowcach i drażniło to moje oko. 

Podsumowując Pani Noc, to jedna z książek które chwytają za serce, o ile czytelnik na to pozwoli. Ja pozwoliłam i wyczekuję na kolejny tom. Jeśli mam być szczera, ta dobrze zapowiadająca się seria bardziej podoba mi się niż słynne Dary Anioła. Do Diabelskich Maszyn nawet nie porównuję, bo to moja ukochana trylogia, której nic,a nic nie zastąpi! Ta książka z pewnością nie jest wybitna, ale piękne opisy C.Clare podnoszą poziom tej młodzieżówki, która z pewnością się wyróżnia na tle innych. Już nawet nie wspomnę o prawie że idealnie zarysowanych bohaterach, których zapamiętuje się na długi czas! Z książki na książkę tej autorki mam wrażenie, że fabuła jest coraz bardziej rozbudowana, a można było zakończyć tę książkę na co najmniej 600 stronach. Możemy tu spotkać sporo melodramatyzmu, ale o tym musicie przekonać się sami. Jest dużo wątków i czasami szybkie przeskoki pomiędzy nimi powodują mały chaos, ale da się spokojnie to ogarnąć.